Εδώ και τώρα

αλλάζουμε χώρα

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου,
http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com

...Εδώ ζούμε την πλήρη παρακμή και αποσύνθεση. Τίποτα δεν έχει νόημα πια! Σε λίγο φεύγω για αεροδρόμιο με μια βαλίτσα γεμάτη ελπίδες. Θα ψάξω κάτι καλύτερο στη ζωή μου. Πάω Αυστραλία, αν και δεν ξέρω κανέναν εκεί κάτω, πρόθυμος να ζήσω σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Μου ΄παν ότι προσφέρει ακόμα πολλές ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους με ζήλο για οποιαδήποτε εργασία. Ελπίζω να μ΄ αφήσουν να μείνω. Μπορείς να κάνεις κάτι;

Απόσπασμα ηλεκτρονικού μηνύματος που πήρα πριν λίγες μέρες από έναν τελείως άγνωστο σε μένα. Το θέμα έμεινε εκεί μέχρι χτες, όταν με πήρε τηλέφωνο γνωστός συνάδελφος. “Πρόκειται για παλιό μαθητή μου στη σχολή δημοσιογραφίας και δούλεψε μαζί ένα διάστημα στο ραδιόφωνο. Μπορείς να του δώσεις κάποια συμβουλή”; Δήλωσα πλήρη αδυναμία να τον βοηθήσω, αλλά του συνέστησα να μην ασχοληθεί με την δημοσιογραφία (την ομογενειακή, ε!). Να την αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Να ασχοληθεί με φωτογραφία που του αρέσει, διαφορετικά ό,τι λάχει... Πρώτη του δουλειά είναι να εξασφαλίσει παραμονή. Εκεί που πάει, κανένας δεν πάει χαμένος ...

Δεν είναι ο μόνος. Εκατοντάδες νέοι πήραν το δρόμο της ξενιτιάς στους αντίποδες τους τελευταίους μήνες. Πιο μακριά δεν γινόταν (θα μου πείτε, είναι και η Νέα Ζηλανδία)! Γυρίσαμε στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Η φούσκα δεν γινόταν να μεγαλώσει κι άλλο. Κι έσκασε. Ο βασικός εργοδότης τού ΄Ελληνα, το κράτος, άρχισε να κατεβάζει ρολά. Το μισθοδοτικό κράτος άρχισε να βαρά κανόνι. Η παραδοχή “τα φάγαμε όλοι μαζί”, ίσως γιατί τους “ψηφίζαμε όλοι μαζί”, είναι μόνο μια από τις αιτίες. Ο καθένας μας προτείνει τι πρέπει να κάνει ο διπλανός του, χωρίς όμως να δέχεται τη λύση αυτή ο ίδιος. Είμαστε πρώτοι στην ανομία και αρπαχτή.

Σας υπενθυμίζω λίγες αράδες από άρθρο σε εφημερίδα (το 1999) σημερινού βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος (πρώην γενικού γραμματέα, υπουργού κι ένα φεγγάρι δημοσιογράφου): “Το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα καθώς και οι ίδιοι οι πολίτες, οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, δεν αποσκοπούν στην ενδυνάμωση, αλλά στην αποδυνάμωση του κράτους. Ισχυρή κοινωνική ομάδα αλλά και ισχυρός πολίτης θεωρούνται αυτοί που καταφέρνουν να καταδολιεύουν το κράτος, λοιδορώντας ταυτοχρόνως τη μη αποτελεσματικότητά του. Είναι αυτοί που φοροδιαφεύγουν, απαιτώντας ταυτοχρόνως “κοινωνική δικαιοσύνη”. Αυτοί που πληρώνονται χωρίς να εργάζονται. Αυτοί που παρανομούν χωρίς να τιμωρούνται”. Κράτος-παρωδία το χαρακτηρίζει. Μετά μας κακοφαίνεται η διάγνωση των δανειστών μας ότι “βρισκόμαστε μέσα στα σκατά και μάλιστα πολύ βαθιά”! Αυτοί τουλάχιστον μας ξέρουν. Αλίμονο στους ξένους που δεν μας ξέρουν...