Το χρήμα του δύστυχου λαού δεν είναι

για την εύνοια των επιχειρήσεων ΜΜΕ

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου,

http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com

Τα ΄λεγα πριν 40 χρόνια, αλλά μόνος μου τα ΄κουγα. Μερικοί συνάδελφοι με περνούσαν για ούφο, όταν τους εξηγούσα αυτά που ζούσα στο Λονδίνο, στην Fleet Street, την τότε καρδιά του βρετανικού Τύπου, με τον ανεπανάληπτο εκκωφαντικό θόρυβο των γιγαντιαίων πιεστηρίων να ταρακουνά τον δρόμο και την χαρακτηριστική έντονη μυρουδιά των τυπογραφείων. ΄Ηταν η εποχή που η μια από τις δύο απογευματινές εφημερίδες (Evening News και Evening Standard), με εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα κυκλοφορία η κάθε μια, έκλεισε γιατί δεν άντεχε το κόστος παραγωγής. ΄Εκτοτε, με την τεχνολογία στα media να καλπάζει, αυτή που απέμεινε (Evening Standard) διανέμεται δωρεάν από τον Οκτώβριο του 2009. Ανάλογες εμπειρίες έζησα αργότερα στην Αυστραλία και στη Λατινική Αμερική.

Στην ιδιόμορφη Ελλάδα αντί να κλείνουν εφημερίδες με εκατοντάδες μόνο φύλλα κυκλοφορίας, συνεχώς άνοιγαν καινούργιες. Επιβίωναν από το κράτος: διαφημιστικά πακέτα δισεκατομμυρίων, δημοσίευση ισολογισμών, δάνεια αγύριστα από τράπεζες, ποικιλόμορφες φορολογικές απαλλαγές και διευκολύνσεις παντός είδους, άσε τα χρυσοφόρα ανταλλάγματα της εκάστοτε κυβέρνησης στους επιχειρηματίες εκδότες και τις ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις! Κι όταν οι τωρινές οικονομικές συνθήκες στέρεψαν τις κάνουλες του κρατικού πακτωλού, η φούσκα έσκασε με κλείσιμο ΜΜΕ, απολύσεις, μειώσεις αποδοχών, ριζικές αλλαγές εργασιακών σχέσεων. Μπροστά στο φάσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να βρεθούν στο δρόμο λόγω αυτής της νοοτροπίας, κάποιοι από τους χρυσοπληρωμένους συναδέλφους άρχισαν να εκβιάζουν προς κάθε πλευρά. Ξεκάθαρα και δημόσια μέσω των συμφερόντων που εξυπηρετούν, ίσως γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το χρήμα του δύστυχου λαού δεν είναι για δαύτους. ΄Οχι, πλέον...