Το μοντέλο της Τουρκίας παράδειγμα

μετεξέλιξης για τις αραβικές χώρες

*Ο μετριοπαθής ισλαμισμός,η σύνθεση ισλάμ και δημοκρατίας

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου,
http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com

Πάρα πολλά τα κύρια άρθρα και οι αναλύσεις σε έγκυρα ξένα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), για την αλυσίδα των γεγονότων στον βορρά της Αφρικής κι ένα μέρος της Μέσης Ανατολής. Δεν θα σας κουράσω με συγκεκριμένα ονόματα εφημερίδων και ειδικών αναλυτών για τα όσα συμβαίνουν όχι τόσο μακριά μας. Επισημαίνουν, συγκλίνουν και συμπίπτουν σε κάτι που μας ενδιαφέρει γιατί αφορά την γείτονά μας. Συνοψίζονται στον μετριοπαθή ισλαμισμό της δημοκρατικής Τουρκίας σαν μοντέλο όχι μόνο για την είσοδό της στην Ευρώπη αλλά και για την μετεξέλιξη των αραβικών κρατών που ποτέ τους δεν είχαν μια εκλεγμένη δημοκρατικά διοίκηση.

Αυτό το μήνυμα έδωσε την περασμένη Δευτέρα στην Μέρκελ ο Ερντογάν, λέγοντάς της πως “Οι εξελίξεις φανερώνουν την αξία μιας Τουρκίας που μπορεί να επικοινωνεί με δύση, ανατολή,βορρά και νότο. Ελπίζω ο οπορτουνισμός να μη βάλει προϋποθέσεις για την ένταξή μας στην Ευρώπη, γιατί μπορούμε να της προσφέρουμε πολλά”. Η αλήθεια είναι ότι οι ξένοι βλέπουν αυτό τον καιρό την Τουρκία σαν παράδειγμα εκδημοκρατισμού των χωρών της ζώνης Μαγκρέμπ. Τα δύο τρίτα των μουσουλμάνων στη ζώνη αυτή επικροτούν την “σύνθεση ισλάμ και δημοκρατίας” στην Τουρκία (αποτέλεσμα έρευνας πριν λίγους μήνες από το Τουρκικό Ίδρυμα Οικονομικών Μελετών σε οκτώ μουσουλμανικά κράτη).
Την σκυτάλη πήρε προχτές ο πρόεδρος Γκιούλ, τονίζοντας στην επίσκεψή του στην Αίγυπτο την “αμέριστη συμπαράσταση της Τουρκίας στη μεταβατική πολιτική περίοδο που αρχίζει” στη χώρα του Νείλου. Δεν ξέρω αν το ΄χουν πάρει χαμπάρι οι πολιτικές κεφαλές της εξωτερικής μας πολιτικής (διπλωμάτες μας έχουν ήδη βαρέσει το καμπανάκι), αλλά κάτι παρόμοια θ΄ ακούσουν την Τρίτη κατά την επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ, Αχμέτ Νταβούτογλου, στην ελληνική πρωτεύουσα (κι όχι μόνο!). Οι αρθρογράφοι αναρωτιούνται ποιος θα είναι ο ρόλος των ισλαμιστών μετά την κατάρρευση των τυραννικών αραβικών καθεστώτων, τα οποία τις τελευταίες δεκαετίες δικαιολογούσαν την απατηλή ιδέα στον δυτικό κόσμο πως ο αυταρχισμός τους ήταν ανάχωμα επέκτασης του ριζοσπαστικού ισλαμισμού.

Μόνιμη επωδός τους είναι το παράδειγμα του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας που “πρέπει να είναι κίνητρο έμπνευσης, ιδίως για την νέες γενιές των χωρών του αραβικού κόσμου”. Την ίδια στιγμή επισημαίνουν ότι οι συνθήκες δεν είναι ίδιες στα κράτη της ζώνης Μαγκρέμπ, με την οποιαδήποτε τελική μορφή αλλαγών να απαιτεί μερικά χρόνια. Για τον Tarik Ramadan, καθηγητή Σύγχρονων Ισλαμικών Σπουδών στην Οξφόρδη, “ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ε.Ε. και ιδίως το Ισραήλ θα επιτρέψουν εύκολα να γίνει πραγματικότητα το όνειρο της δημοκρατίας και ελευθερίας στα κράτη αυτά. Τα πάσης φύσεως συμφέροντά τους στον γεωγραφικό αυτό χώρο επιβάλλουν ώστε κάθε πορεία αλλαγής να είναι αυστηρά και συνεχώς επιτηρούμενη από τον ξένο παράγοντα, πάντοτε σε συνεργασία με στοιχεία των παλιών καθεστώτων, όπως είναι ο στρατός και δικοί τους πολυάριθμοι πιστοί τοποτηρητές”.