“Ο δικός μας Λαμπράκης”
Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου,
http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com
Σαν να τον βλέπω να ανεβοκατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά του κτιρίου ή να περνά σαν αστραπή από την πόρτα του γραφείου μας στον πρώτο όροφο που στέγαζε “Το Βήμα” στη Χρήστου Λαδά. Αρχές του 1960, με κοντό παντελονάκι, έκανα τα πρώτα μου βήματα στη δουλειά στο τότε καλύτερο πανεπιστήμιο της δημοσιογραφίας, παρέα με τους Νίκο Κακαουνάκη, Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο, Γιώργο Κοντογιάννη, Μιμή Τουφεξή και Παντελή Αθανασιάδη, με πρύτανη τον Ανδρέα Δημάκο και καθηγητή τον Νίκο Καμπάνη.
Στο άκουσμα της είδησης άρχισα να κλαίω. Γιατί σ΄ αυτόν χρωστάω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Το ίδιο και δεκάδες συνάδελφοί μου. Στον άνθρωπο που μόλις προλάβαινα να πω διστακτικά ένα “γεια σας” και να ανταποδίδει τον χαιρετισμό μ΄ ένα χαμογελάκι σ΄ ένα μαθητευόμενο νέο. Αμφιβάλω αν ήξερε το όνομά μου. Το δικό του θα μείνει αξέχαστο σ΄ όλους μας. Γιατί πρόσφερε σ΄ όλους τους ΄Ελληνες. Του Χρήστου Λαμπράκη.
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Συγχαρητηρια γιατι ο λογος σας βγαζει συναισθημα και μιλαει στη καρδια του αναγνωστη.Ενιωσα τα ιδια συναισθηματα οταν διαβασα το βιβλιο σας "Ελληνας χωρις
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλαδα"...Να γιατι οι" μεγαλοι"πρεπει να χαμογελαμε στους
"μικρους".Ενα χαμογελο μας ειναι ικανο να διαμορφωσει χαρακτηρες, αρκει να ειναι πηγαιο ,ανθρωπινο,αληθινο.
Καποιος ειπε "μη μιλας,εκτος εαν μπορεις να βελτιωσεις τη σιωπη",γι αυτο μιλησα.
Παναγιωτης Αδαμιδης