Όταν ένας επώνυμος μπορεί
να σώσει χιλιάδες ανώνυμους

*Η περίπτωση Κακαουνάκη, ιατρογενές λάθος ή όχι;

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου
http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com

Από την εποχή του Ιπποκράτη, η ιατρική επιστήμη τα εξηγεί όλα ή σχεδόν όλα. Παρά τα τόσα άλματα που έχει κάνει, παραμένει η αρνητική πλευρά της. Είναι ο γνωστός όρος “ιατρογενής νοσηρότητα”, αυτό που με απλά λόγια χαρακτηρίζουμε ιατρογενές λάθος ή ιατρικό λάθος. Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός . Μπαίνεις στο Google, διαβάζεις λίγο και ξεστραβώνεσαι. Εδώ και μια εβδομάδα, ο πρώτος λαχνός της ατυχίας έπεσε στον δικό μας άνθρωπο και τον πήρε από τη ζωή. Αύριο Σάββατο, στην εφημερίδα “Καρφί” ο αναγνώστης θα διαβάσει πολλά και αποκλειστικά για το χαμό του εκδότη του, τον Νίκο Κακαουνάκη.

Αλλά και όσοι ακούν, βλέπουν ή διαβάζουν τις τελευταίες ημέρες, ακόμα και γιατροί από τηλεοράσεως, δεν μπορούν να βγάλουν άκρη, πώς να εξηγήσουν τόσα πολλά ανεξήγητα στην περίπτωση αυτή. Ιδίως στο πρώτο στάδιο αντιμετώπισης μιας όχι και τόσο επικίνδυνης χειρουργικής επέμβασης. Γιατί τα όσα ακολούθησαν μπορεί να ήταν συνέπεια αυτής της κακής αρχής. Θα σεβαστώ την επιθυμία της οικογένειας του κουμπάρου μου, να μη μιλήσουν οι φίλοι και συνάδελφοί του. Καλύτερα να αφήσουμε την δικαιοσύνη να βρει την άκρη, όσο κι αν αργήσει, για να λάμψει η αλήθεια. 'Οχι το κουκούλωμα, όπως γίνεται με τους ανώνυμους. Να είστε βέβαιοι ότι η επωνυμία του Νίκου θα σώσει πολλές ζωές από δω και μπρος.

Για τα ιατρικά λάθη και τις αμέλειες αυτών που εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, το Ρωμαϊκό Δίκαιο προέβλεπε ακόμα και την ποινή του θανάτου. Στην ευλογημένη μας Ελλάδα, τα λάθη και οι αμέλειες είναι δύσκολο, για να μη πούμε αδύνατο να αποδειχτούν. Ελέγχεται, μου έλεγε ένας καλός συμμαθητής μου γιατρός, ο Γιώργος, μόνο η συνείδηση αυτού που κάνει το λάθος πάνω στον ασθενή. Για να συμπληρώσει “αν βέβαια έχει συνείδηση”. Τα στατιστικά στοιχεία είναι γνωστά. Άσκοπες εγχειρήσεις κοστίζουν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο. Αφήνω τις δεκάδες χιλιάδες που φεύγουν ...αδιάβαστοι από ιατρικά λάθη και νοσοκομειακές λοιμώξεις.

Η ανάπαυση του Κακαουνάκη στον δικό του Παρθενώνα, όπως λέγεται το κοιμητήριο στο Καστέλι Κισάμου, περιμένει την εισαγγελική και δικαστική έρευνα. ΄Οχι για να τον φέρει πίσω στη ζωή, αλλά για να μη τον ανταμώσουν τόσοι και τόσοι ανώνυμοι, θύματα μιας πραγματικότητας. Ανώνυμοι, σαν τις πέντε ηλικιωμένες κυρίες που συνταξίδευα στο λεωφορείο από τα Χανιά στο Καστέλι. Μίλησα μαζί τους και κατάλαβα πόσο τον λάτρευαν. Δύο ήταν από το Περιστέρι, η άλλη από τον Πειραιά και οι υπόλοιπες από κάπου αλλού στην Αθήνα. Τον άκουγαν στο ραδιόφωνο και τον έβλεπαν στην τηλεόραση. Μια τον είχε χαιρετίσει πριν πολλά χρόνια σε λαϊκή αγορά με το μαρκούτσι στο χέρι. Οι άλλες δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ. ΄Ισως γι αυτό αποφάσισαν να κατέβουν στην Κρήτη. Να τον συναντήσουν στην τελευταία του κατοικία. Αυτούς ήθελε κοντά του ο Νίκος. Όχι κάτι άλλους που έλαμψαν με την αγνωμοσύνη τους. Καταλάβατε ποιους εννοώ...