Η Ελλάδα δεν έχει πλέον ανάγκη τους

φρουρούς της παγκόσμιας οικονομίας

*Financial Times,Wall Street Journal και The Economist

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου,
http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com

΄Οταν οι ...άγρυπνοι φρουροί της παγκόσμιας οικονομικής τάξης, που δεν είναι άλλοι από τις εφημερίδες “Financial Times”, “Wall Street Journal” και το εβδομαδιαίο περιοδικό “The Economist”, δημοσιεύουν κάτι αρνητικό για μια χώρα ή ακόμα και αν αφήνουν κάποια αιχμή σε βάρος της οικονομίας της, τότε χτυπά γενικός συναγερμός. Οι θιγόμενοι πολιτικοί τρέχουν να τους παρακαλέσουν να γίνουν δεκτοί από τα διευθυντικά επιτελεία αυτών των εκδοτικών συγκροτημάτων, μήπως με τα δικά τους στοιχεία μετριάσουν τις δυσμενείς επιπτώσεις για την χώρα τους. Η τακτική αυτή είναι γνωστή, αλλά σπάνια επηρεάζει την αριστοκρατική οικονομική ελίτ.

Στη δική μας περίπτωση, δεν χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο. Κάναμε οι ίδιοι ό,τι μπορούσαμε για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα. Να ρίξουμε όλα τα βάρη στην προηγούμενη κυβέρνηση, με την παρούσα να μην έχει καμία απολύτως ευθύνη. Και να ΄ταν μόνο αυτό! Πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών πήραν σβάρνα τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να αυτοξεφτιλιστούμε ακόμα περισσότερο με τις επιδόσεις μας, μήπως και μας λυπηθούν και μας στηρίξουν. Πάνε οι εποχές που τους ειρωνευόμασταν, τους διαψεύδαμε ή αφήναμε υπονοούμενα σε βάρος των συμφερόντων που εκπροσωπούν τα παραπάνω έντυπα, για να πιλαλάμε την επομένη μήπως και γράψουν κάτι καλό για μας.

Θυμάμαι off the record δήλωση ξένου πρωθυπουργού την δεκαετία του 1970, ο οποίος μετά την συνάντησή του με το οικονομικό επιτελείο του “Economist” στο City του Λονδίνου, είπε πως “ήταν τόσο σημαντική η κουβέντα μας, όπως ακριβώς και με την ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου”. Γιατί ασφαλώς γνώριζε ότι μια έστω θετική κρίση στην αρθρογραφία του περιοδικού ισοδυναμούσε με μια χρυσοπληρωμένη διαφήμιση πολλών εκατομμυρίων. Στην αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να έριχνε πολλές μονάδες κάτω το χρηματιστήριο της χώρας του. Ποιος αμφισβητήσει αυτό που έχει ειπωθεί εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή το περιοδικό αυτό είναι για τον κόσμο του εμπορίου το Ευαγγέλιο του Χριστιανισμού;

Πέρα από την πολιτική τοποθέτηση καθενός, κανείς δεν αμφισβητεί ότι για τους δημοσιογράφους, διευθυντικά στελέχη και αρθρογράφους αυτών των εφημερίδων όλες οι πόρτες είναι πάντα ανοικτές. Ξέρετε κανένα πολιτικό, τραπεζίτη, πολυεκατομμυριούχο ή οποιονδήποτε βάλει ο νους σας, που δεν θα έτρεχε να δώσει συνέντευξη σ΄ αυτά τα έντυπα; 'Η κάποιον από δαύτους που δεν έχει κάθε μέρα στο χαρτοφύλακά του από ένα αντίτυπο; Μη ξεχνάτε ότι κάθε τόσο και λιγάκι οι εφημερίδες αυτές αναλύουν και παρουσιάζουν τις οικονομίες των κρατών, προς μεγάλο πονοκέφαλο των πολιτικών. Εμείς, τουλάχιστον, τον έχουμε ξεπεράσει αυτόν τον πονοκέφαλο.